రెండు దశాబ్దాల తరవాత కలసిన మిత్రుడు.

ఆమధ్య మా వరంగల్ మితృడి దగ్గర నుండి ఫోన్ కాల్. తన అమ్మాయి పెళ్ళి, తప్పకుండా సకుటుంబ సమేతముగా రావాలని ఆహ్వానం. " సరే.." అన్నాను.

" నీ అడ్రెస్ కి కార్డ్ పంపిస్తున్నాను.. అడ్రెస్ అదే కదా.. మారలేదు కదా.! తప్పక రావాలి. మరచిపోవద్దు. నేను బిజీగా ఉంటాను ఆ సమయాన.. మళ్ళీ రిమైండ్ చెయ్యలేదు అని అనకూడదు.." అన్నాడు.

" సాధ్యమైనంత వరకూ ప్రయత్నిస్తాను.. చివరి నిమిషాన ఏమైనా అయితే చెప్పలేను.." అన్నాను.

" అలాని కాదు.. తప్పక రావాలి. మన పాత మిత్రులూ వస్తున్నారు.. అందరమూ కలిస్తే - గెట్ టూ గెదర్ లా ఉంటుంది.. రావడానికి తప్పక ప్రయత్నించు.. " అని ఫోన్ పెట్టేశాడు.

సరే అన్నాను. కానీ చాలా దూరం. ఎలా? అనుకున్నాను. ఇంట్లో అడిగా. వెళదాం. లాంగ్ డ్రైవ్ వెళ్ళక చాలా రోజులయ్యింది అనీ. చివరకు వెళ్లటం ఓకే అయ్యింది. మధ్యలో బంధువుల ఇంట్లో విశ్రాంతి తీసుకొని, వేకువ ఝామున్నే బయలుదేరాం. దారి అంతా GPS ద్వారా చూసుకున్నాం. అప్పటికి ఎవరూ అతిధులు రాలేదు. మా ఫ్రెండ్ కుటుంబం తప్ప ఎవరూ లేరు.

తను ఎక్కడ ఉన్నాడో అని కాల్ చేశా.. తను పందిరి వద్ద ఉన్నాడు ట. నేనప్పుడు బయట ఉన్నా. తనూ బయటకి, నేను లోపలి వేరు వేరు దారుల్లో వెళ్ళాం. కనుక కలుసుకోలేదు. మళ్ళీ కాల్ చేస్తే, అక్కడే ఉండమని చెప్పి, వచ్చి కలిశాడు. గట్టిగా హత్తుకున్నాం. ఒక పొట్ట తప్ప తానేమీ మారలేదు. అదే తీరు.. మాటా. క్లాస్ మేట్స్ గా దూరమయ్యాక జీవిత గమనములో వచ్చిన హోదా ఏమిటో చూపిస్తాడేమో అనుకున్నాను. కానీ అదేమీ లేదు. చాలా మామూలుగా కాలేజీలో ఎలా ఉండేవాడో అలాగే ఉన్నాడు. ఎక్కడా హోదా, ఈగో, దర్పం.. చూపలేదు.

కళాశాల చదువులప్పుడు పరిచయం. బాగా చదివేవాడు. ఇద్దరమూ బాగా చదివే వారం. చాలా డిగ్నిటీగా, హుందాగా, పక్కా జెంటిల్ మన్ గా అప్పటి నుండే ఉండేవాడు. చనువు అంతగా లేకున్నా బాగా మాట్లాడుకునేవాళ్ళం. కాలేజీ చదువుల చివర్లో బాగా కలిసిపోయాం. పరీక్షలు అయ్యాక అడ్రెస్ లు తీసుకొని, వీడుకోలు తీసుకున్నాం.

ఆ తరవాత మధ్య మధ్య ఎప్పుడో సంవత్సరానికో, రెండు సంవత్సరాలకి ఒకసారో - ఒకసారి కాల్ చేసుకోనేవాళ్ళం కానీ, ఎన్నడూ ఎదురు కాలేదు. తనకైతే కళాశాల నుండి బయటకి రాగానే పెళ్ళి ఫిక్స్ అయ్యింది. ఎనిమిది నెలల్లో పెళ్ళి అయ్యింది. కొన్ని ఆనివార్య కారణాల వల్ల ఆ పెళ్ళికి నేను వెళ్ళలేదు.. మిస్ అయ్యాను. నా పెళ్ళికి వచ్చాడు.

ఇప్పుడు తన అమ్మాయి పెళ్ళికి ఆహ్వానం. కాలం చాలా తొందరగా గడిచిపోయినట్లుగా ఉంది. ఈసారి తప్పక వెళ్ళాలి అనుకున్నాను. వెళుతూ సకటుంబ సపరివారముగా వెళ్లాను. ప్రొద్దున్నే బయలుదేరి వెళ్లాను. కలిశాను. చాలా కాలము తరవాత అంటే దాదాపు రెండు దశాబ్దాలు తరవాత - మళ్ళీ కలిశాం. ఇంతకాలం తరవాత మేము కలుసుకోవడం నమ్మశక్యముగా అనిపించలేదు అప్పుడు.

తానేమీ మారలేదు.. కాస్త పొట్ట పెరిగింది అంతే. మాకు చక్కని ఆతిధ్యాన్ని ఇచ్చాడు. తను పెళ్ళి బీజీలో ఉన్నప్పుడు మేము తనకి చెప్పి, భద్రకాళి అమ్మవారి ఆలయానికి వెళ్ళాం. అంత బీజీగా ఉండి కూడా మాకోసం కాల్ చేశాడు. నేను చూసుకోలేదు. తరవాత చూసుకున్నా. అంత బీజీలో కూడా ఫోన్ చేశాడూ అంటే మా పట్ల ఎంత కన్సర్న్ చూపాడో అనుకున్నాం. తరవాత భోజనాలు అయ్యాక, తను ఇచ్చిన గైడ్ లైన్స్ ప్రకారం వేయిస్తంభాల గుడికీ వెళ్ళాం.

రాత్రి మా బంధువుల ఇంటికి మేము వెళ్ళాం. కానీ మా మిత్రుడు వారింటికి రమ్మని చెప్పాడు - మా ఇంటికి వచ్చేయ్.. కాస్త కులాసాగా మాట్లాడుకుంటూ ఉండొచ్చనీ.. పెళ్ళయ్యాక తను కాస్త రిలాక్స్ గా ఉంటాడేమో గానీ, బాగా అలసిపోయి ఉంటాడు. కాసింత రెస్ట్ తీసుకోమన్నట్లు - మేమే వెళ్ళలేదు.

మరుసటి రోజున - మేము రామప్ప టెంపుల్ కి వెళ్ళాం. అక్కడ నుండి వచ్చాక మళ్ళీ తన దగ్గరికి భోజనానికి రమ్మని. కానీ వెళితే బాగోదు. మాటిమాటికీ వెళ్ళినట్లు ఉంటుందని ఆపాటికే తినేశాం అని చెప్పి, వెళ్ళలేదు. మధ్యలో హోటల్ లో ఆ కార్యక్రమం ముగించేశాం. తరవాత వారింటికి వెళ్ళాం.

మాకోసమని ఎదురుచూస్తూ ఉన్నాడు. వియ్యపు వారింట సత్యనారాయణ స్వామి కథకి పిలిచారు వారిని. ఆపాటికే కథ అయ్యింది. కానీ వెళ్ళక మాకోసం అని ఆగాడు. కాసేపు పరిచయ కార్యక్రమాలు అయ్యాక, ఒక గిఫ్ట్ ఇచ్చాడు. గుర్తుగా ఒక ఫోటో దిగాను.

ఇంకా ఏమైనా ఉన్నాయా అని అడిగితే, షాపింగ్ చెయ్యాలి అని అంటే - నేను వెంట రాలేను కానీ మీకు అన్నీ అయ్యేలా చేస్తాను.. మీకు ఏమేమి కావాలి? అని అడిగి, వెంటనే తనకి తెలిసిన అతనికి ఫోన్ చేసి రప్పించాడు. ఆరోజు ఆదివారం షాప్స్ బంద్ అయినా - తనతో షాప్ ఓపెన్ చేయించి, మేము షాపింగ్ చేసేలా చేశాడు. ధరలు తక్కువగా తీసుకొని, మధ్య మధ్య ఫోన్ చేస్తూ, ఆ అబ్బాయికి చెప్పాడు కూడా. అలా మాకు చాలా తక్కువ ధరల్లో షాపింగ్ ముగిసింది.

ఆ రాత్రికి రిసెప్షన్ కి ఉండి, మరుసటి రోజున బయలుదేరమన్నాడు. ఆ రాత్రి కాసింత ఫ్రీగా కలుసుకున్నట్లు, బిజీ వల్ల మాట్లాడుకోలేదు కదా.. మాట్లాడుకున్నట్లు ఉంటుందీ అనీ తన ఆలోచన. కానీ తనకి ఇబ్బంది కలిగించకూడదు అనుకున్నాం. ఇప్పటికే మా పట్ల బాగా శ్రద్ధ చూపాడు. పెళ్ళి పనుల వల్ల తను ఇంకా కొద్దిరోజుల వరకూ బీజీ. డిస్టర్బ్ చెయ్యొద్దు కదా.. కానీ తను మా అవసరాలు చూడటం కోసం, తన కార్యక్రమాలని ఆపుకుంటున్నాడు. అది తెలిసీ, వారి బంధువుల దృష్టిలో మేము చులకన కావొద్దని, త్వరగా తన నుండి వీడుకోలు తీసుకొని బయలుదేరాం. మేము ఇలా వీడుకోలు తీసుకోగానే, తను వారి వియ్యపుడింటికి వెళ్లాడు.

ఇంత వివరముగా ఎందుకు చెప్పానూ అంటే - మా పట్ల అతను చూపిన అభిమానం, ఆసక్తికి మేము ముగ్ధులమయ్యాం. చాలా సంవత్సరాల తరవాత అదీ రెండు దశాబ్దాల తరవాత కలిసిన కూడా, మాకు మర్యాదలకి లోటు చెయ్యకుండా, మాకు అన్నీ సమకూర్చాడు. దానికే నేను కదిలిపోయాను. నిజానికి ఇలా నేను చెయ్యలేనేమో. ఇప్పుడు తనని కలిసినందులకు ఆ మర్యాదలకి నన్ను నేను అప్డేట్ చేసుకున్నాను. నేనూ అంతకన్నా బాగా చూసుకోవాలి అని నిర్ణయించుకొన్నాను.

ఇలాంటి స్నేహితుడిని పొందినందులకు చాలా సంతోషముగా, గర్వముగా ఉంది కూడా.